Psychicznie chory w „psychicznie chorym” wojsku

Statystyki mówią, że coraz mniejszym zainteresowaniem cieszy się służba państwu. Opłaceni lekarze wystawiają mylne diagnozy na rzecz „poszkodowanych biletem do woja” , powstają roczne i dwuletnie studium odraczające pobór. Większość mężczyzn w chwili zagrożenia wyjeżdża do Wielkiej Brytanii.


W poniedziałkowej Gazecie Wyborczej natknęłam się na tekst poświęcony powoływaniu młodych mężczyzn do armii tzw. bilet do wojska. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że zdesperowana armia zaciągnęła psychicznie chorego mieszkańca Zabrza do równego szeregu.

- Do końca bieżącego roku armia ma osiągnąć 150 tys. W latach ubiegłych liczebność armii przekraczała 200 tys., mówił na czacie poświęconym debacie o wojsku płk Jerzy Jankowiak

Czy tego typu deklaracja tłumaczy pomyłkę, jakiej dopuścili się rekrutujący 19-letniego Jarosława Michałowskiego katowiccy rekrutanci.

Powołana w tej sprawie specjalna komisja lekarska oceniła, że Jarosław Michałowski jest zdrów jak ryba, pomimo wyraźnie przedstawionych papierów psychiatrycznych diagnozujących u niego schizofrenię paranoidalną.

- Syn leczył się od 15 roku życia. Miał chwile, że zamykał się w sobie, a gdy miał atak, wybijał szyby, nie skończył przez to zawodówki. W listopadzie 2006 roku przestał jeść i pić, wtedy skrajnie wyczerpany trafił do szpitala. Tydzień po wyjściu dostał wezwanie do wojska. – mówi zrozpaczona matka poszkodowanego dla wywiadu GW.

Wyraźne prośby matki Jarosława były bagatelizowane, tłumaczono jej, że przecież synowi nic nie grozi. A nawet jeśli tak, to w jednostce jest lekarz.

Złamany kręgosłup

Problemy z szeregowym Małachowskim zaczęły się już drugiego dnia służby. Nie sprzątał po sobie, nie ścielił łóżka i przestał słuchać rozkazów. W izbie chorych doszło wówczas do tragicznego w skutkach wypadku. Jarek Małachowski wyskoczył przez okno i złamał sobie kręgosłup.

Czy dało się uniknąć tragedii i kto jest winny całej sytuacji, ustali sąd. Zdaniem Piotra Cywińskiego, dowódcy pułku drogowo-mostowego z Chełmna, to sam poszkodowany jest sobie winien, bo prawdopodobnie ukrył chorobę psychiczną przed komisją lekarską.

- Podczas wywiadu, poborowy nie skarżył się na żadne choroby, więc uznaliśmy, że jest zdolny do służby, zapewnia doktor Rafał Góra, członek lekarskiej komisji poborowej.

Rzecznik prasowy MON Jarosław Rybak, przyznaje, że do wojska trafiają ludzie, którzy nie powinni zakładać munduru, bo np. nie mają palca, cierpią na łuszczycę lub są nieprawdopodobnie otyli - To niepokoi, tym bardziej, że takie przeciwwskazania do służby widać gołym okiem . Niestety na pracę komisji lekarskiej nie mamy wpływu, stwierdził rzecznik resortu obrony.

Po co do wojska?

Czy zatem w myśl powiedzenia „za mundurem panny sznurem” warto jest ryzykować? Pójść do wojska, nie czując w sobie powołania? Oczywiście nie. Każdy mężczyzna ma wybór, nikt nikogo do niczego nie zmusza. „Bilet do woja” trzeba umieć dobrze rozegrać. Owszem, państwo powołuje każdego mężczyznę po skończeniu 18- roku życia. Ale głupotą jest panika i kombinowanie na wszelkie sposoby - robienie sobie tatuażu na czole, szukanie skorumpowanych lekarzy, łamanie rąk i nóg czy ucieczka za granice kraju.

Tutaj rodzi się obszerne pole do dyskusji. Są ludzie, którzy oddaliby wszystko, aby ich przyjęto do wojska, a z przyczyn od nich niezależnych nie jest to możliwe. Zawsze można odbyć tak zwaną służbę zastępczą, polegającą na pracy na rzecz np. ochrony środowiska.

Marcin z Bełchatowa jest zagorzałym przeciwnikiem wojen i przemocy. Jego hipisowski pacyfizm kłóci się z musztrą wojenną. Kiedy jednak przyszła na niego kolej, umiejętnie postarał się o odbycie służby zastępczej w pobliskiej leśniczówce. Myśli o tym, czy powinien odbywać służbę, nie dawały mu spać po nocach. Zaczął się wnikliwie interesować tematami wojennymi i dziś jako dobry strateg jest zagorzałym teoretykiem konfliktów zbrojnych na świecie. Mimo że nigdy nie zamierza się tam znaleźć. Ani tam, ani w wojskowych szeregach.

Wychodzę z założenia, że w przypadku, kiedy wojsko powołuje do służby studentów, którzy z różnych przczyn są wykreśleni listy, zamyka im drogę do sukcesu. Wojsko musi zrozumieć, że są tacy, którzy mają większe ambicje. Chcą kontynuować edukacje na uczelni, a zielony mundur jest przeszkodą w dążeniu do tego celu.

W innej sytuacji, jeśli ktoś pozostaje na utrzymaniu rodziców, nie uczy się, nie ma pracy – nie powinien unikać wojska! Może to być sposób na ułożenie sobie życia. Ktoś musi służyć ojczyźnie, bronić naszych granic, czuwać, by dzieci i kobiety mogły spać spokojnie.

Paradoksalnie, kobiety czują się bezpiecznie, kiedy ich wybranek jest tuż obok. Najlepiej wiedzą o tym żony żołnierzy przebywających na misjach pokojowych. Znów rodzi się zatem pytanie, czy rzeczywiście za mundurem panny sznurem?.

Z czystym sumieniem odpowiem, że to czy kobietom podobają się mężczyźni w mundurach czy też nie, nie ma to najmniejszego znaczenie. Zwłaszcza, kiedy chodzi o odbycie… bądź też odbicie się od armii.


Faustyna Świstak
(faustyna.swistak@dlastudenta.pl)

Fotografia: salthillairshow.com