Polscy seryjni mordercy

Wydawać by się mogło, że seryjni mordercy są nieodłącznymi elementami filmów sensacyjnych i thrillerów,  i nie mają wiele wspólnego ze światem rzeczywistym. Niestety, ich krwawa działalność nie jest jedynie fikcją, wymysłem reżyserów i scenarzystów. Polska kartoteka kryminalna pełna jest nazwisk wielokrotnych morderców.

Ci prawdziwi zbrodniarze, w swym krwawym fachu, niczym nie ustępują swym ekranowym odpowiednikom. Bywa i tak, że przewyższają ich swym okrucieństwem i straszną pomysłowością. Mordowali, często uprzednio torturując swoje ofiary, z samej potrzeby zadawania drugiemu człowiekowi bólu.

Kim byli ludzie, którzy wywoływali psychozę strachu w całej Polsce? Poznaj historię pięciu zwyrodnialców.

Władysław Mazurkiewicz - Elegancki Morderca

Urodził się w 1911 roku. Mieszkał w Krakowie. Przez jakiś czas posiadał również lokal w Warszawie. Podejrzewa się, że pierwszego morderstwa dokonał w 1940 roku

Okradał i mordował swoje ofiary, między innymi swoich sąsiadów. Ich ciała zakopywał w wynajmowanym przez siebie garażu.

Nadano mu przydomek "Elegancki morderca" lub "Morderca dżentelmen", ponieważ dobrze się ubierał, pachniał drogimi perfumami, noce spędzał w dobrych hotelach, bywał w znanych klubach.

Przypuszczano, że Mazurkiewicz był informatorem Gestapo, a potem szpiclem i prowokatorem UB. Bezkarność zapewniała mu przychylność prokuratorów oraz swoista nietykalność, wynikająca ze strachu przed domniemanymi protektorami. Ci, którzy wiedzieli lub podejrzewali, że jest mordercą, byli przekonani o tym, że wykonuje wyroki na zlecenie swoich mocodawców.

Zamordował prawdopodobnie co najmniej trzydzieści osób. Oskarżono go jednak jedynie o sześć zbrodni i dwa usiłowania zabójstwa. Niektóre ofiary truł cyjankiem (nasączając nim bułkę lub dodając do herbaty), inne zabijał z broni palnej.

Został skazany na karę śmierci 30 sierpnia 1956 roku. Wyrok wykonano 29 stycznia 1957 roku o godz. 16.30 w Krakowie. Ostatnie słowa Mazurkiewicza miały brzmieć: "Do widzenia, panowie, niedługo wszyscy się tam spotkamy".

Lucjan Staniak - Czerwony Pająk

Urodził się w 1920 roku. Został skazany za zamordowanie sześciu kobiet pomiędzy 1964 a 1967 rokiem. Sam przyznał się do 20 morderstw. Ze względu na podobieństwo zbrodni, często porównywany jest do Kuby Rozpruwacza.

Prasa nazywała go "Czerwonym Pająkiem" ze względu na pisma (litery przypominały pajęczą sieć) oraz czerwony atrament, którego używał do korespondencji z prasą i milicją.

Krwawą działalność rozpoczął od listu do redaktora "Przeglądu Politycznego", w którym napisał: "Sprawię, że będziecie płakać". Wkrótce znaleziono pierwszą ofiarę mordercy. 17-latka z Olsztyna została zgwałcona i „wypatroszona".

"Zrobię to ponownie" - groził później w liście do innej gazety. 17 stycznia 1965 udusił 16-latkę z Warszawy drutem. Kolejny raz uderzył w Poznaniu. 1 listopada 1965 obezwładnił Jankę Popielską chloroformem, zgwałcił i wykorzystując śrubokręt zabił ją

Następna ofiarą była 17-latka z Warszawy, którą odnaleziono z długą raną wzdłuż tułowia. Została również zgwałcona.

W Wigilię 1966 roku podczas podróży pociągiem z Krakowa do Warszawy powonie zaatakował. Morderca zostawił notatkę z wypisanym czerwonym atramentem przekazem: "Znów to zrobiłem".

Jak się później okazało, ostatnia ofiara miała siostrę, która została zabita trzy lata wcześniej. Obie należały wtedy do klubu miłośników sztuki. Sprawdzenie listy jego członków doprowadziło milicję do Staniaka. Niestety, zanim został zatrzymany, zdążył jeszcze zabić 18-latkę.

W jego pracowniczej szafce znaleziono makabryczne obrazy, wszystkie malowane krwistoczerwoną farbą. Jeden z nich przedstawiał kobietę z rozprutym brzuchem.

W czasie przesłuchań przyznał się do wszystkich zbrodni, jednak dokładnie opisał tylko 6 wyżej wymienionych, dlatego istnieje przypuszczenie, że do przyznania się do kolejnych 14 został zmuszony przez śledczych podczas przesłuchania. Oskarżony usprawiedliwiał swoje czyny tym, że jego rodzice i siostra zginęli w wypadku samochodowym, którego sprawczyni nie została ujęta.

Lucjan Staniak został skazany na karę śmierci, jednak po badaniach psychiatrycznych uznano go za niepoczytalnego i osadzono w krakowskim ośrodku dla psychicznie chorych. Taka decyzja wydaje się być niemożliwa w czasach PRL, dlatego niektórzy powątpiewają w jego istnienie.

Bogdan Arnold - morderca prostytutek

Urodził się w 1933 roku w Kaliszu. W ciągu niespełna roku (od października 1966 do maja 1967 roku) zamordował cztery kobiety (wszystkie były prostytutkami). Ich ciała ćwiartował, próbował palić lub polewał substancją żrącą.

Pierwszą ofiarą Arnolda była Maria B. poznana w październiku 1966 roku w katowickim barze "Kujawiak". Zabrał ją do swojego mieszkania. Gdy kobieta zaproponowała mu swoje płatne usługi, wpadł w szał i udusił ją. Próbował zalewać je chlorkiem aby przyspieszyć proces rozkładu, części ciała palił także w domowych warunkach.

Drugie morderstwo miało miejsce pół roku później. Według zeznań mordercy zabił, gdyż ofiara odkryła zwłoki swojej poprzedniczki.

Zbrodnie odkryto na początku czerwca 1967, gdy sąsiedzi zauważyli w oknie mieszkania Arnolda rój much. Przekonani, że gospodarz nie żyje, wezwali milicję, która odkryła ciała.

Części ciała poukrywane były w najróżniejszych miejscach: pod oknem, w drewnianej skrzyni w schowku i w wannie. W mieszkaniu było spora ilość damskiej garderoby. Gdy Arnold dowiedział się o wizycie milicji - zniknął. Został złapany tydzień później.

9 marca 1968 roku sąd skazał Bogdana Arnolda na karę śmierci. Wyrok wykonano 16 grudnia 1968 o godz. 18:40.

Joachim Knychała - naśladowca

Urodził się w 1952 roku w Bytomiu. W latach 1975-1982 zamordował na Śląsku sześć młodych kobiet. Był znany jako „Wampir z Bytomia" lub „Frankenstein".

Z pozoru był człowiekiem prowadzącym zwykły tryb życia. Miał żonę i dwójkę dzieci. Pracował jako cieśla oraz górnik w kopalni „Andaluzja" w Piekarach Śląskich.

Już w wieku 18 lat został skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności za próbę gwałtu na młodej dziewczynie. Upierał się, że został wrobiony przez dziewczynę. W czasie, gdy odbywał karę, powstał u niego silny uraz do kobiet. Po wyjściu na wolność, zafascynował się procesem Zdzisława Marchwickiego.

Po raz pierwszy spróbował dokonać zabójstwa na tle seksualnym 3 listopada 1974 roku. Napadł wówczas w Bytomiu na 21-letnią Marię Borucką, zadał jej potężny cios w głowę.  Jednej z kolejnych zabitych kobiet masakruje głowę siekierą.

"Frankenstein" jest na tyle zafascynowany Marchwickim (który w tym czasie czeka na wykonanie wyroku śmierci), że zabija kobietę, która była świadkiem oskarżenia w procesie jego procesie. Morduje ciosem w głowę, obnaża od pasa w dół - robi to w ten sam sposób co Marchwicki.

Mnożą się kolejne napady na kobiety. W 1977 roku sprawca atakuje głównie w Siemianowicach Śląskich. 2 lutego 1978 roku w Bytomiu, 31 lipca 1978 roku w parku rozrywki w Chorzowie. Atakuje tam dwie ok. 14-letnie dziewczynki.

Milicjanci łączą sprawy ataków na kobiety i dziewczynki od 1974 r. w jedną całość i znajdują coś co je łączy - wszystkie dokonywane są w pobliżu górnośląskiej linii tramwajowej nr 6. Powstaje grupa operacyjna „szóstka", która wkrótce (po podwójnym morderstwie dokonanym w marcu 1979 roku w Piekarach Śląskich) dzieli się na dwie podgrupy: „szóstkę" działającą w Bytomiu, oraz „Frankenstein" działającą w Piekarach Śląskich.

Henryk Moruś - ostatni skazany na śmierć

Sprawa Henryka Morusia wstrząsnęła opinią publiczną w 1992 roku. Seryjny morderca z Sulejowa zastrzelił na terenie dawnego woj. piotrkowskiego siedem osób. Do swoich ofiar strzelał z karabinka sportowego.

Po raz pierwszy zaatakował w 1986 roku. Zabił sprzedawczynię z Piotrkowa Trybunalskiego. Pozostałe osoby zastrzelił w pierwszej połowie 1992 roku. Małżeństwo z Sulejowa zamordował w ich własnym mieszkaniu. Moruś zamordował jeszcze mężczyznę z Czarnocina, właściciela kantoru z Koluszek  oraz emeryta z Ciechomina. Wszystkie zabójstwa miały charakter rabunkowy.

Został aresztowany w 1992 roku. Początkowo przyznał się do popełnienia wszystkich siedmiu zbrodni, które mu przypisano. Tłumaczył się kłopotami finansowymi rodziny. Swoje zeznania odwołał jednak pod koniec postępowania przygotowawczego, oświadczając, że jest niewinny.

W sądzie nie odzywał się i nie wyrażał skruchy. Swoim zachowaniem próbował zasugerować chorobę psychiczną. Biegli uznali jednak, że jest poczytalny.

W 1993 roku został skazany na karę śmierci. Wyrok ten uchyliła druga instancja ze względu na uchybienia proceduralne. W 1955 roku sąd w Piotrkowie wymierzył Morusiowi karę śmierci. Warto wspomnieć o tym, że wyrok kary śmierci został wydany już w trakcie trwania moratorium na jej wykonywanie zgodnie z Europejską Konwencją Praw Człowieka.

Po zniesieniu kary śmierci ostatecznie wyrok zamieniono na dożywocie. W 2008 roku Moruś bezskutecznie prosił prezydenta Lecha Kaczyńskiego o ułaskawienie.

Ita Skwarczyńska
Źródło: Studencki Portal Informacyjny















Na podstawie: www.wikipedia.pl, www.nasygnale.pl